Opracował: ks. kanonik Jan Lombarski
Paul Berkel w „Historii Miasta Lubania”, którą przełożył z niemieckiego i opracował Stanisław Tynicz - wieloletni dyrektor L.O. im. Adama Mickiewicza, przekazał najstarsze wiadomości o początkach życia religijnego w Lubaniu. Chrześcijańska załoga rycerzy saskich, przygranicznego zamku (rzeka Kwisa stanowiła naturalną granicę między Polskim Śląskiem, a Górnymi Łużycami Saksonii), zadbała o wzniesienie rycerskiej kaplicy pod wezwaniem Św. Jerzego w 941 roku. Owalny mur absydy ówczesnej kaplicy istnieje do dnia dzisiejszego, jako część dawnego budynku gimnazjum (obecnie przy Pl. Lompy). W 1001 roku został zbudowany kościół, dla ogółu wiernych, pod wezwaniem Św. Jakuba. Pierwszym kościołem Parafialnym, służącym wyłącznie mieszkańcom Lubania, był kościół pod wezwaniem Św. Mikołaja, w pobliżu rzeki Kwisy (obecnie Pl. Śląski) - pod koniec XI wieku. Od końca XII w. kościołem głównym i parafialnym Lubania był kościół pod wezwaniem Świętej Trójcy, usytuowany na placu przy dawnym Gimnazjum (obecnie przy Placu Lompy). Kronika Fundacyjna podaje 1190 rok ukończenia budowy i konsekracji. Zbudowany w kształcie krzyża, na osi wschód - zachód, miał długość 29 metrów i szerokość 12,5 metra. Po pożarze w 1487 r. - został odbudowany i powiększony tak, że jego długość wynosiła 60 metrów, szerokość 33 metry a wysokość do szczytu dachu 29 metrów. Zachowana do dzisiaj wieża, zwana dzwonniczą,ma wysokość 42 m. Kościół wielokrotnie był trafiany piorunami i trawiony pożarem. W czasach Reformacji był kościołem symultanicznym, służąc zarówno katolikom jak i protestantom. W wielkim pożarze miasta 14 lipca 1760 roku - uległ całkowitemu zniszczeniu. Bezpowrotnie przepadły piękne malowidła i wiele kosztowności z dawnych czasów. Ruiny czcigodnych murów zostały rozebrane dopiero w 1879 r., gdy już istniała nowa świątynia, konsekrowana w 1861 roku. Przez ponad 100 lat Siostry Magdalenki od Pokuty - dawały schronienie Katolickiej Wspólnocie Lubania, w klasztornej kaplicy, pod wezwaniem Św. Anny. Warto tu dodać, że książę Henryk z Jawora założył w 1320 roku klasztor, który obsadził mniszkami z Nowogrodźca Zakonu Sióstr Magdalenek od Pokuty, którym nadał: prawo patronackie nad miastem i parafialnym kościołem oraz uposażył wioskami: Henrykowem i Rudzicą, które w czasach reformacji pozostały całkowicie katolickie.
W 1846 roku została zatwierdzona Parafia Katolicka p.w. Świętej Trójcy w Lubaniu,do której należeli katolicy z następujących miejscowości: Księginki, Radogoszcz, Nawojów Łużycki, Zaręba i Wesołówka, a od 1848 roku również: Kościelnik, Pisarzowice i Siekierczyn, a także z dotychczasowych włości: Henryków i Rudzica. Kaplica Św. Anny została podniesiona do rangi kościoła parafialnego i farnego. W 1849r. założono parafialny cmentarz w Lubaniu. Dotychczasową prywatną szkołę przyklasztorną podniesie do rangi szkoły publicznej i nadano odpowiednie uprawnienia.
Ks. Infułat WOJCIECH ANTER - wieloletni kapelan i ekonom Sióstr Magdalenek, pełnił też funkcję proboszcza Parafii p.w. Św. Trójcy przez ponad 58 lat, po proboszczu Ks. Janie Nahra,od 16 grudnia 1848 roku, nieprzerwanie aż do śmierci: 24-06-1906 r. Jego to staraniem został wzniesiony i całkowicie wyposażony nowy kościół p.w. Świętej Trójcy w Lubaniu, w rekordowym czasie: od 19 marca 1857r. do 26 maja 1861r., kiedy to, w Uroczystość Świętej Trójcy, Ks. Abp dr Henryk Forster dokonał konsekracji kościoła. Klasztor Sióstr Magdalenek niemal całkowicie sfinansował koszty całej budowy i wyposażenia. Katolicka wspólnota parafialna Lubania (licząca wówczas 650 osób) pokryła jedynie koszt marmurowej chrzcielnicy i naczyń na wodę święconą przy wejściach do kościoła. Pracami kierował mistrz murarski i dyrektor Szkoły Ceglarskiej oraz właściciel cegielni w Lubaniu - Albert Augustin, według adoptowanego projektu Alekxisa Langera - ”śląskiego architekta neogotyku”. Trójnawowy kościół halowy, o architekturze neogotyckiej, ma wymiary zewnętrzne: 60 metrów długości i 31 m. szerokości. Został zbudowany na osi: południowy-wschód i północny-zachód, z wieżą przy głównym wejściu, o wysokości 70 metrów (po odbudowie w latach 1960-61, ma 63,30 m.) Ołtarze, ambona i stacje Drogi Krzyżowej - zostały wykonane przez Szkołę Monachijską, według projektu Marrgraffa, pod kierunkiem mistrza Rodera. Obraz w głównym ołtarzu namalował dyrektor Towarzystwa Sztuk Pięknych w Czeskiej Pradze Ekharth, który jest darem Klasztoru z St. Marienthal. Obrazy do bocznych ołtarzy namalował Hauschild - malarz z Monachium. Konfesjonały wykonał August Schneider, według projektu Margrafa. Dzwony odlał ludwisarz z Godnowa Ludwik Pueler. Kościół z kamienia i czerwonej cegły, bogato zdobiony: portalami, ażurową balustradą, sterczynami i wieżami, wykonanymi z ceramicznych kształtek z miejscowej cegielni, wraz ze stylowym wyposażeniem wnętrza - jest pięknym zabytkowym obiektem sakralnym Lubania. Warto wspomnieć, że 15 maja 1850 roku przebywał w Lubaniu Książę bp Melchior von Dipenbrock, a 15 czerwca 1888r. Książę bp dr O. Kopp, który udzielił wiernym Sakramentu Bierzmowania. Organy 32-głosowe zostały zainstalowane na balkonie, przy wieży kościoła w 1908r.
Przed II Wojną Światową Lubań liczył około 16 000 ludzi, w tym około 2 000 katolików. Ostatnim proboszczem Katolickiej Parafii Świętej Trójcy był Ks. dr Edmund Piekorz, który wywiózł do Niemiec niemal wszystkie naczynia i szaty liturgiczne i wszystkie Księgi Parafialne: Chrztów, Bierzmowania, Zapowiedzi Przedślubnych, Małżeństw, Namaszczenia Chorych, Zmarłych, I Komunii i Kronikę Parafialną, jak zapewne sądził, aby uratować je przed wojennym zniszczeniem. Do końca życia opiekował się Siostrami Magdalenkami od Pokuty w Seyboldsdorf, w Bawarii.
Ks. mjr ANTONI LEMPARTY - pierwszy powojenny proboszcz,zaczynał duszpasterzowanie, w lipcu 1945 roku, od przysłowiowego „zera” - w Lubaniu straszliwie zniszczonym, z powodu utrzymywania się tutaj frontu - przez 3 tygodnie, pod koniec wojny. Będąc zarazem kapelanem wojskowym, bardzo szybko przygotował świątynię do duszpasterskich potrzeb oraz plebanię, która znajdowała się przy skrzyżowaniu obecnych ulic: Bankowej i Armii Krajowej. Prowadzone przez niego Księgi Kancelaryjne, mogą być dawane za przykład solidności. Przygraniczna strefa i stacjonująca tu Wojskowa Jednostka WOP tworzyły bardzo silną presję antykościelną, tak, że proboszczowie wytrzymywali niekiedy tylko kilka miesięcy. W czasach stalinowskiego terroru kapłani znosili szykany i bluźnierstwa, przesłuchania w urzędach UB., zdradę i donosicielstwo, aresztowania i więzienie. Do tych pionierów, odbudowujących świątynię i religijne życie w ciężko poranionym Lubaniu, należeli: Ks. ANTONI LEMPARTY /1945-49/, Ks. STEFAN HELOWICZ /1949-50/ w tym pół roku spędził w miejscowym areszcie, Ks. DIONIZY BARAN /1950 - 2 tygodnie/, Ks. LUDWIK ANTOŃ /1950-51/, Ks. ANTONI LORENC /1951/, Ks. ANTONI WAMPOSZYC /1951-53/ i Ks. ALBIN WOLNY /1953-57/. W latach 1952 - 56 pracowali w Lubaniu Ks. Wikarzy: Ks. Stanisław Tarasiewicz, Ks. Zygmunt Kurzak i Ks. Józef Hawrysz . W Lubaniu zamieszkali żołnierze 7-mej Dywizji, wracający z frontu, Platerówki a przede wszystkim wysiedlona ludność z kresów wschodnich II Rzeczypospolitej, z województw: Lwów, Stanisławów, Tarnopol, Wołyń, Pińsk i Wilno oraz mały procent z „Centralnej Polski”. Katolicy stanowili teraz prawie 99 % mieszkańców.
W październiku 1956r. nadszedł „czas odwilży”. Ordynariuszem Wrocławskiej Diecezji został Bp dr Bolesław Kominek, po Wikariuszu Kapitulnym Ks. Inf. Kazimierzu Lagoszu. Do swoich diecezji powrócili również inni biskupi oraz internowany Prymas Kard. Stefan Wyszyński. Przygotowane przez niego Jasnogórskie Śluby oraz program Wielkiej Nowenny Narodu Polskiego przed Jubileuszem 1000-lecia Chrześcijaństwa w Polsce, a także Peregrynacja Matki Boskiej, w widzialnym znaku kopii obrazu MB. Częstochowskiej - stały się cudownym zaczynem odrodzenia religijnego życia .
Ks. Prałat JAN WINIARSKI - przyjął parafię Świętej Trójcy w Lubaniu dnia: 29 lipca 1957 roku, w obecności dziekana Ks. Tadeusza Malskiego i przepracował tutaj 29 lat, do 25 czerwca 1986 roku. Jego heroiczna praca stawia go na pierwszym miejscu, po największym z proboszczów tutejszej parafii - Ks. Inf. Wojciechu Anterze. Jeszcze za życia doczekał się nazwy „Pl. Ks. Jana Winiarskiego” na Os. Piastów w Lubaniu oraz medalu „Za zasługi dla miasta Lubania”, przyznanego przez Radę Miasta. Były Burmistrz Lubania Janusz Skowroński, napisał i wydał książkę „Oto idę. Rzecz o Księdzu Janie Winiarskim”. Promocja tej pięknej książki i przebogatej w biograficzne fakty oraz zdjęcia, odbyła się 27-10-2006r. Połączona była z otwarciem wystawy zdjęć i dokumentów (także „esbecji”) z życia „Kapłana-Epoki”, a zarazem pokornego Sługi Bożego. Ks. Prał. Jan Winiarski podjął się wielokierunkowych zadań: proboszcza i dziekana rozległego dekanatu, budowniczego świątyń na Księginkach, w Radogoszczy i na Osiedlu Piastów w Lubaniu, budowniczego plebanii, przy parafialnym kościele i domu katechetycznego, na Osiedlu Piastów, oraz kaplicy drewnianej na czas budowy świątyni. Przygotował i przeprowadził wielkie dzieło generalnego remontu parafialnego kościoła i kościelnej wieży. Wzorowo prowadzone Księgi Parafialne oraz zatroskanie o wzrost religijnego życia, opieki nad chorymi i charytatywna pomoc biednym, zatroskanie o katechezę dzieci i młodzieży - w archiwum parafialnym znajdują liczne potwierdzenia. W czasach, gdy parafia Świętej Trójcy liczyła ponad 20 000 wiernych, udzielano około 450-ciu dzieciom Chrztu Św. rocznie, tyleż samo przystępowało do I Komunii Św. i Rocznicy, prowadzono około 250 pogrzebów, spowiadano wiernych z Lubania i okolic - potrzeba było wzorowej organizacji duszpasterskiej, współpracy z wikarymi, zaangażowania nauczycielskiego (szczególnie przy licznych grupach katechetycznych w salkach), kapłańskiego - w posłudze sakramentalnej i pasterskiego - w kancelarii i poza nią, aby uniknąć niepotrzebnych zgrzytów. Większe uroczystości odbywały się na przystosowanym (kamienny ołtarz, ambonka, balaski, podium dla chóru i amfiteatralne miejsca dla wiernych (przykościelnym placu, niezależnie od pogody i pory roku.
Jedynie taki plac mógł pomieścić ogromne rzesze wiernych podczas: Peregrynacji obrazu MB. Częstochowskiej - około 20 000 ludzi, Pierwszych Komunii św. i udzielania S. Bierzmowania, udzielania S. Kapłaństwa i Diakonatu - około 5 000 wiernych Konieczność tworzenia nowych placówek i podziału parafii stawały się coraz bardziej widoczne. W pracy katechetycznej obok kapłanów - zapisały się pięknie Siostry - katechetki ze Zgromadzenia Sióstr Magdalenek. Są to lata SOBORU WATYKAŃSKIEGO II /1962-65/ oraz epokowych przemian: odnowy Kościoła Powszechnego i Kościoła w Polsce; także wzmożonych represji ze strony komunistycznych władz. Jesienią 1962r., po raz pierwszy, zostali powołani do czynnej służby wojskowej, klerycy WSD Wrocławskiej Diecezji, z 4-ch pierwszych roczników.
SOBOROWE KONSTYTUCJE I DEKRETY dawały nowe biblijne i antropologiczne spojrzenie, wymuszały w duszpasterstwie wiele przystosowań. Kilkanaście lat trwał proces stopniowych zmian: liturgicznych, sakramentalnych, reformy prawa kanonicznego, posoborowej katechezy. Trzeba było nieustannie samemu się uczyć i pouczać wiernych, którzy często stawiali opór nowym zasadom, zmianom i wymaganiom.
WYBÓR NA PAPIEŻA POLAKA - KARD. KAROLA WOJTYŁĘ (16-10- 1978 r.) - JANA PAWŁA II - wlał w serca Polaków nową siłę i nadzieję, zaangażowanie w życie religijne i patriotyczne. Pierwsza Pielgrzymka Apostolska Ojca Świętego do Ojczyzny i słowa wypowiedziane na ówczesnym Placu Zwycięstwa w Warszawie: ”Niech zstąpi Duch Twój i odnowi ziemię, tę ziemię...” – były „balsamem” dla ludzkich serc i nowym zaczynem odrodzenia. Zaczął się czas nadziei związanych z ruchem „Solidarność”, ale i mroczny okres „stanu wojennego”, internowania i licznych ograniczeń. W polskich kościołach, klasztorach i plebaniach ludzie znajdowali schronienie i wsparcie. Kolejne Apostolskie Pielgrzymki Ojca Świętego do Polski spowodowały niespotykany dotychczas rozwój ruchu pielgrzymkowego, nie tylko na spotkania z Papieżem-Polakiem, ale także pielgrzymek tradycyjnych, szczególnie pieszych i młodzieżowych. Przed kapłanami stanął dodatkowy trud charytatywnej pomocy: przyjmowania, magazynowania i rozdzielania napływających „darów” z Zachodu. Pierwsze „dary” rzekazywane były poprzez Kurię Wrocławską, już w 1981 roku. Od początku roku 1982 - proboszcz kościoła „Naszej Ukochanej Pani” z Bayreuth, w północnej Bawarii - Ks. Siegbert Keiling, ochrzczony w kościele Świętej Trójcy w Lubaniu, organizował zbiórki środków i kolejne transporty „darów” dla mieszkańców Lubania. Mimo najlepszej organizacji i najlepszych chęci, często kapłani i ich pomocnicy spotykali się z podejrzeniami, pomówieniami a nawet oskarżeniami o stronniczość, połączonymi ze zwykłą agresją. Kapłani umęczeni fizycznie i psychicznie zadawali sobie wtedy pytanie: czy warto „usługiwać stoły, zamiast bardziej oddać się modlitwie i głoszeniu Słowa Bożego”?. Wielkim wydarzeniem religijnym w parafii były Święcenia Kapłańskie 2 braci Świątkowskich: Tadeusza i Wojciecha (w Poznaniu: 25-05-1982r.) i Msza św. Prymicyjna : 30-05-1982r. w Lubaniu. Również dwie nasze parafianki złożyły Profesję Wieczystą - w Jeleniej Górze, w kościele Erazma i Pankracego: S. Bernarda (Grażyna Elżbieta Krzywda) - dnia 02-10-1983 roku i S. Bronisława (Dorota Wałecka) - w 1983 roku, w Zgromadzeniu Sióstr Magdalenek od Pokuty. Nie cały trud poszedł na marne. Dzięki duszpasterskiej wizji i wytrwałości w działaniu, zostały stworzone warunki do stopniowego wydzielania z „macierzystej” Parafii Świętej Trójcy - kolejnych czterech nowych parafii. Do Współpracowników Ks. Prał. Winiarskiego należało 33 Wikarych: Ks. Wojciech Antosz, Ks. Ryszard Buko, Ks. Klemens Niewiadomski, Ks. Mikołaj Wojtas, Ks. Bernard Szczygielski, Ks. Bronisław Picewicz, Ks. Jan Kozioł, Ks. Zygmunt Babiuch, Ks. Ryszard Pukacz, Ks. Stanisław Wielgosz, Ks. Józef Kania, Ks. Zbigniew Pietrzak, Ks. Jan Wójtowicz, Ks. Edward Duda, Ks. Werner Macha, Ks. Jan Pałac, Ks. Stanisław Gabiga, Ks. Eugeniusz Waresiak (pełnił obowiązki proboszcza, w czasie pobytu w Argentynie Ks. Prał Jana Winiarskiego, Ks. Stanisław Każmierczak, Ks. Jan Tomczak, Ks. Stanisław Ćwiertnia, Ks. Tadeusz Czuchraj, Ks. Zbigniew Michalewicz, Ks. Bolesław Szczęch, Ks. Czesław Dymała, Ks. Antoni Kopciuch, Ks. Józef Kołodziej, Ks. Jerzy Jerka, Ks. Bronisław Podawca, Ks. Jerzy Kubik, Ks. Stanisław Hlibowski, Ks. Stanisław Tyczyński i Ks. Leszek Jabłoński.Po 29 latach pracy w Lubaniu - Ks. Prałat Jan Winiarski odszedł na emeryturę, do Domu Księży Emerytów we Wrocławiu, dnia 25-06-1986r. Zmarł 04-05-1998 roku we Wrocławiu. W Mszach św. i pogrzebowych modlitwach uczestniczyli wierni parafianie, wraz z duszpasterzami, zarówno we Wrocławiu, Tarnowie i w Lubaniu.
Ks. ZDZISŁAW WIĘCŁAW pracował w Lubaniu jako proboszcz przez 3 lata: od dnia 10-11-1986 - do 16-01-1989 roku, kiedy został przeniesiony do Parafii św. Jacka we Wrocławiu. Współpracowali Wikarzy: Ks. Michał Potaczała, Ks. Stanisław Saryczew, Ks. Józef Borowski, Ks. Ryszard Filozof, Ks. Stanisław Ligaj i Ks. Marian Zieja. W tym czasie należy odnotować liczne inicjatywy i realizacje Klubu Inteligencji Katolickiej i wychodzącego z „podziemia” ruchu „Solidarności”.Wieczyste śluby zakonne złożyła w Kluczborku, dnia: 14-02-1987 r. nasza parafianka S. M. Milena Banach - Józefitka, a Paweł Szulc złożył pierwsze śluby zakonne u Klaretynów. Szczególną opieką otoczono Klub Anonimowych Alkoholików. Liczni wierni brali udział w spotkaniu z Ojcem Świętym podczas III Pielgrzymki Apostolskiej do Polski oraz w pielgrzymkach pieszych i autokarowych do sanktuariów. Rozprowadzane były cegiełki na budowę nowego kościoła na Os. Piastów oraz instalowane nowe nagłośnienie w kościele parafialnym i w kaplicy na Os. Piastów. Odnowione zostały Stacje Drogi Krzyżowej oraz zrobione nowe ławki do parafialnego kościoła. Odprowadzenie ścieków z szamba podłączono do kanalizacji deszczowej miasta. Każdego miesiąca odbywały się spotkania Grupy Synodalnej Synodu Diecezji Wrocławskiej. Co roku w listopadzie organizowane były Tygodnie Kultury Chrześcijańskiej. Po trudnych latach „stanu wojennego”, na koniec 1987r. uwidoczniony został spadek liczbowy: Chrztów - do 275, ślubów - do 112. 29-05-1988r., w Uroczystość Świętej Trójcy - Mszę św. Odpustową, a zarazem Jubileuszową 50-lecia kapłaństwa - odprawił Ks. Prałat Jan Winiarski, na którą przybyła wielotysięczna rzesza wiernych Lubania i okolic. 27-06-1988r. została erygowana parafia p.w. św. Maksymiliana Kolbego na Księginkach, której pierwszym proboszczem został Ks. Jerzy Jerka - dotychczasowy wikary. 25- 09-1988r. odbyła się Kanoniczna Wizytacja Biskupia, którą przeprowadził Ks. Bp. dr. Adam Dyczkowski. Z okazji 70 rocznicy Odzyskania Niepodległości (12. XI.), po raz pierwszy w Lubaniu, odbyła się, przy parafialnym kościele, wielka manifestacja religijno-patriotyczna i odprawiona została Msza św. polowa „Za Ojczyznę”. 8. XII - uroczyste zakończenie Roku Maryjnego. 11. XII - osłonięcie i poświęcenie Kurhanu Pamięci Józefa Piłsudskiego, projektu Konrada Smolarczyka. Odsłonił go wieloletni Przewodniczący „Solidarności” – Stanisław Kostka. W roku 1988 5 Sióstr Magdalenek złożyło Wieczyste Śluby Zakonne.
Ks. Kan. MIECZYSŁAW JACKOWIAK pełnił funkcję proboszcza i dziekana, w Parafii Świętej Trójcy przez 3,5 roku, od 22-01-1989 - do 28-06-1993r., kiedy została wydzielona nowa Parafia Najświętszego Serca Pana Jezusa i Św. Jakuba na Osiedlu Piastów, której został pierwszym proboszczem, kapelanem wojskowym i kapelanem szpitala. Współpracownikami byli : Ks. Marian Zieja, Ks. Zbigniew Dyl, Ks. Dariusz Strzelecki, Ks. Roman Borecki, Ks. Ryszard Mucha i Ks. Marek Skolimowski. Pracę rozpoczął od powołania Rady Duszpasterskiej i od spotkania z Księżmi Dekanatu Lubań. W Polsce dokonywała się wówczas wielka przemiana odzyskiwania suwerenności, wyjazdu sowieckich wojsk, na razie - „kontraktowe” wybory do parlamentu i powstanie rządu z Tadeuszem Mazowieckim jako premierem. Do szkół powróciła religia i w klasach znów zawisły krzyże. Świętami państwowymi znów zostały: 3-ci Maj i 11-ty listopad, które gromadziły na Mszach św. – przy urhanie Piłsudskiego - ogromne rzesze wiernych, liczne poczty sztandarowe, wojskową orkiestrę i przedstawicieli miejscowych władz. Z okazji IV-tej Pielgrzymki Apostolskiej Papieża do Polski, zorganizowano w Muzeum Lubania wystawę: „Papież Jan Paweł II - Pielgrzym”. 1991 rok zaznaczył się w naszej parafii, po raz pierwszy, „ujemnym przyrostem”: 234 Chrztów a 138 pogrzebów .Z okazji 50 Rocznicy powstania Armii Krajowej, podczas uroczystej Mszy św. dnia 14-02-1992 r., poświęcono okolicznościową tablicę, która została umocowana w bocznej nawie kościoła.
25-03-1992r. Papież Jan Paweł II ustanowił DIECEZJĘ LEGNICKĄ bullą „Totus Tuus Poloniae Populus” i na Pierwszego Biskupa mian ował Bpa dra TADEUSZA RYBAKA, a pierwszym Sufraganem został - Bp. dr Adam DYCZKOWSKI, po 2 latach biskupem pomocniczym został Bp. dr Stefan REGMUNT .
W dniach: 22 - 29. XI, przed Nawiedzeniem Obrazu MB. Częstochowskiej zostały przeprowadzone Misje Święte. Powitanie obrazu odbyło się w Rynku o godz. 17.oo, rozpoczynając dobowe czuwania, które zakończyły się Mszą św. pod przewodnictwem Ks. Bpa Tadeusza Rybaka. Młodzież Lubania, wraz z Ks. Dariuszem Strzeleckim, uczestniczyła we Wiedniu na przełomie 1992/93 roku w Europejskim Spotkaniu Młodych, organizowanym przez Brata Rogera z Taize. 02 maja 1993r. odbyło się w naszej parafii Ekumeniczne Spotkanie z przedstawicielami Kościoła Ewangelickiego, zakończone koncertem. 22 maja 1993r., w Katedrze Wrocławskiej przyjął Kapłańskie Święcenia diakon Paweł SZULC, ze Zgromadzenia Księży Klaretynów. Mszę św. Prymicyjną odprawił w parafialnym kościele i udzielił prymicyjnego błogosławieństwa 23-05-1993 roku.Z dokonań gospodarczych należy odnotować: wykonanie remontów: organów /pierwsza cześć/, mechanizmu dzwonów i jadalni na plebani.
KS. Kan. JAN LOMBARSKI został proboszczem Parafii Świętej Trójcy w Lubaniu dnia 28-06-1993r. i rozpoczął pracę duszpasterską wraz z Wikarymi: Ks. Zbigniewem Dylem, Ks. Dariuszem Strzeleckim i Ks. Markiem Skolimowskim. Jako główny duszpasterski cel przyjął: „budowanie parafii jako wspólnoty wspólnot”. Cel gospodarczy miał dotyczyć: generalnego remontu całej plebanii i świątyni /według finansowych możliwości/ oraz kompleksowego zagospodarowania okalającej nieruchomości.
Dekretem erekcyjnym z dnia 18-10-1993 r., L. Dz. 2091 / 93 Biskupa Legnickiego, z granic Parafii Świętej Trójcy w Lubaniu zostały odłączone wioski: Radogoszcz Śląski, Radogoszcz Łużycki, Nawojów Śląski i Nawojów Łużycki, z których została erygowana nowa Parafia p.w. MB Królowej Polski w Radogoszczy. Pierwszym proboszczem został Ks. Zbigniew Dyl.
Już wtedy Ks. Inf. Władysław Bochnak - zapowiedział dalszy podział Parafii Świętej Trójcy, aby utworzyć kolejną parafię w Lubaniu /już 5-tą/ - na Osiedlu Willowym. Dwa pierwsze podziały w jednym roku, rozbiły istniejące struktury: Rady Parafialnej, Czcicieli Bożego Miłosierdzia i Żywego Różańca, które trzeba było natychmiast zreorganizować. Z czasem też ujawniony został ukryty dług parafialny: nie zapłacono 20 mil. zł. za pierwszy etap remontu organów, z 30 mil. zł. oraz nie zostały sprzedane „cegiełki” na WSD w Legnicy - na kwotę 100 milionów złotych. Nadto kamica nerkowa „unieruchomiła” proboszcza w szpitalu na ponad miesiąc. Mimo tych trudności, były też radości: 15-o8-1993r. - Poświęcenie tablicy Związku Więźniów Politycznych okresu stalinowskiego oraz remont i konserwacja ławek w kościele. Została utworzona Grupa Synodalna, która stała się zaczątkiem: Rady Duszpasterskiej i Grupy Charytatywnej. Podjęliśmy inicjatywę kapłańską - głoszenia katechez dla dorosłych - w każdą środę, czwartek i piątek. Przez wrzesień mieliśmy na praktyce kleryka Jana Misiurka. Zorganizowaliśmy dla dzieci i młodzieży „Triduum z okazji Patrona św. Stanisława Kostki”, a 18 IX gościliśmy księży z 4 dekanatów - na Rejonowym Dniu Skupienia. W Tygodniu Miłosierdzia - przeprowadziliśmy pierwszą zbiórkę używanej odzieży i obuwia, co stało się początkiem działalności Nowej Grupy Charytatywnej „Caritas”, do której weszły 23 panie. Powstał też pomysł utworzenia „Ośrodka Charytatywnego” - w dawnej salce katechetycznej obok kancelarii. Gdy pod koniec listopada S. Generalna Stanisława wycofała siostrę - zakrystianę z posługi w naszym kościele - przyjęli i pełnili ją wspólnie przez kilka lat: Jarosław Mleczak i Wojciech Klimowski /po pół etatu/. Po ogłoszeniu zapisów, w dzień wspomnienia św. Cecylii: 22-11-1993 r. odbyła się pierwsza próba Parafialnego Chóru „Jutrzenka”: 24 osoby w I głosie i 22 osoby w II głosie. Ogłosiliśmy też zapisy dziewcząt do Dziecięcej Scholi Liturgicznej. Z inicjatywy Ks. Marka Skolimowskiego - rozpoczęła się cotygodniowa Adoracja Najświętszego Sakramentu, w piątki po Mszy wieczornej, do godz. 19.3o. W Adwencie - rozpoczęliśmy odwiedziny chorych, z posługą sakramentalną, w I-sze soboty miesiąca. 5-go grudnia zaproponowaliśmy zgłaszanie się młodzieży do następujących Grup Zainteresowań: Liturgiczna, Charytatywna, Dekoracyjno- Plastyczna, Sportowa, Literacko-Redakcyjna, Recytatorsko- Teatralna, Wokalno-Instrumentalna, Pielgrzymkowo-Turystyczna, Rekreacyjno-Rozrywkowa, Problemowo-Dyskusyjna i Modlitewno- Kontemplacyjna. Zgłoszone osoby „zasiliły” istniejące już Parafialne Koło „KSM”, oraz weszły do utworzonej Młodzieżowej Oazy „Światło-Życie” /25 osób/. Odnowienie Misji Świętych odbyło się w dniach: 19 - 22. XII. Wprowadzona została „Pasterka” dla dzieci i młodzieży 24 XII, o godz. 21.3o. Niedziela Świętej Rodziny - rozpoczęła „Rok Rodziny”.
